De naam waarmee de borduurwerken uit Centraal-Azië worden aangeduid, is ontleend aan de Perzische taal (Farsi) en betekent simpelweg ‘naald’. Op de Europese markt worden ze ook ‘borduurwerk uit Buchara’ (broderies de Boukhara) genoemd.
Ze worden vervaardigd door op een ondergrond die bestaat uit pandjes van katoen of gekleurde zijde, geborduurd en met zijdedraad en dan samengebracht.
De motieven worden eerst uitgetekend met een potlood. Veelal vinden we grote rode cirkelvormen terug, maar er zijn ook talrijke stukken met bloemmotieven. Volgens sommige bronnen slaan de rode cirkels terug op pre-islamitische astrale motieven, die dan soms verborgen worden door bloem- of fruitmotieven.
Deze borduurwerken maken volgens de Oezbeekse traditie deel uit van de huwelijksschat van de jonge vrouw. Ze worden gebruikt als scheidingswand in de tent, of als bedsprei.
In de steden worden de muren van de ontvangstruimte ermee bekleed.
De hoogstaande kwaliteit van de suzani vervaardigd door jonge vrouwen getuigt ook van hun vaardigheid in de huisvlijt en is een troef wanneer een huwelijksovereenkomst wordt worden besloten.