Er zijn geen gegevens over persoonlijke contacten tussen Elisabeth de Saedeleer en da Silva Bruhns. Aangezien het ontwerp een zeer getrouwe weergave is van het motief van het "Normandie"-tapijt, is het moeilijk denkbaar dat de Saedeleer niet in het bezit was van het ontwerp. Men vraagt zich af hoe Elisabeth de Saedeleer het heeft bekomen maar het feit dat zij duidelijk haar handtekening erin heeft verweven, wijst er op dat het niet gaat om een kopie met kwaad opzet.
De familie de Saedeleer kwam tijdens een lang verblijf in Wales (1914-1921) in contact met vroegere wevers van de Arts and Crafts Movement.
Na hun terugkeer start dochter Elisabeth, geholpen door haar zussen, een weefatelier op in Etikhove. Vader Valerius de Saedeleer is overal zeer nauw bij betrokken.
Er wordt hoogwaardig, artisanaal en exclusief gewerkt. De ontwerpen worden geleverd door artiesten zoals Gustaaf De Smet, Ossip Zadkine, Jaap Gidding, Albert Tytgat en Albert Van Huffel, maar ook door vader Valerius.
De gebroeders Luc en Paul Haesaerts voegen zich rond 1925 bij het Atelier, en tegen het einde van de jaren 20 is Paul Haesaerts zowat de enige ontwerper.
In de jaren 30 verliest de productie van het Atelier veel van haar glans en originaliteit, waarbij de hoge kostprijs van het geleverde werk zeker ook een factor is, om in 1935 haar deuren te sluiten.
Elisabeth blijft een toonaangevende figuur in het textiel, onder andere door haar werk bij La Cambre/ Ter Kameren (Hoger Instituut voor Sierkunsten te Brussel), waar ze reeds vanaf de oprichting de klas Textielkunst leidt op aanvraag van Henry Van de Velde.