De Indische tapijten die gemaakt werden tegen het einde van de 19de eeuw kunnen niet aanschouwd worden als verderzetting van de traditie van de Mogol hof-manufacturen, noch vinden ze hun oorsprong in de tradities uit de dorpen of steden.
De Mogoltapijten die in zeer kleine hoeveelheden gemaakt werden in de hof-manufacturen werden niet meer geproduceerd na het einde van de 18de eeuw.
De ambachtelijke productie legde zich meer toe op het maken van geweven tapijten (dhurries) en niet zozeer op de geknoopte stukken.

Commerciële doelstellingen zorgden voor een heropleving van de productie van het geknoopte tapijt in India en die lag in handen van de overheid tussen 1860 en het einde van de eeuw. De voornaamste productiecentra waren de gevangenissen van Lahore, Amritsar, Agra, Poona en enkele andere steden. Het bleek dat orde en discipline beter konden gehandhaafd worden wanneer de gevangenen aan het werk werden gezet en een dagelijkse bezigheid hadden.
Het feit dat enkele privé-ateliers in Lahore eveneens een zeker succes kenden, is slechts een verschijnsel in de marge.
Het Indisch tapijt werd voorgesteld op de Wereldtentoonstellingen van Londen en Chicago (1895). Er kwam een gigantische vraag op gang vanuit de Verenigde Staten, die in de aanvang van de 20ste eeuw, enkel bleef stijgen. Hierdoor werd de productie echter zo sterk opgedreven, dat ze eigenlijk aan de oorsprong lag van de teleurgang.
Slachtoffer van haar eigen onverwacht succes werd het Indisch tapijt van na 1900 snel synoniem met middelmatigheid. Onder druk van de concurrentie wordt er sinds enkele decennia weer gestreefd naar betere uitvoeringen.