Ligging:
De Iraanse provincie Mazandaran ligt tussen de Kaspische Zee en het Elboers gebergte.
Belangrijkste steden: Sari ( hoofdstad van de provincie), Amol, Babol, Behshahr en Qa’em Shahr die ieder hun naam geven aan een omliggende streek met duizenden dorpjes en gehuchten.
Behshar en de streek van Hezar-jerib zijn de meest representatieve producties voor wat betreft de weefkunst.

Bevolking:
Het is een van de dichtst bevolkte regio’s van het land met een bevolking van om de drie miljoen. De meerderheid is van Koerdische origine. De Abdolmaleki en Khadjevand zijn ook Koerden die wegens politieke overwegingen manu militari naar Mazandaran werden overgebracht, meestal om aanvallen van de Turkmenen te weren. De lokale nomadenstammen zijn Masha’i, de Larijani, de Nava’i en de Noori.

Geschiedenis:
Mazandaran toont sporen van zeer oude nederzettingen. De streek was moeilijk te bereiken en de krijgers die er woonden werden vaak vergeleken met de div (kwelgeesten uit de Oud-Perzische mythologie). Xenofoon en Herodotus beschrijven de Kaspische Krijgers als behaarde en weerzinwekkende verschijningen. Zij worden vaak vermeld in verhalen over de oorlogen tegen de Grieken of het Romeinse Rijk. De moeilijke bereikbaarheid en afzondering van Mazandaran heeft ertoe bijgedragen dat de islamisering veel later plaatsvond dan in de rest van het Perzische Rijk.
Plaatselijk heersten machtige families die naar gelang zij het opportuun vonden de centrale regering al dan niet erkenden.

Behshahr, een multi-etnische tweede hoofdstad:
Onder het bewind van de Safaviden, kreeg Ashraf (nu Behshar geworden) veel aandacht van Shah Abbas de Grote (1571-1629). Het dorp werd op korte tijd omgetoverd in een elegante en rijke stad. De koning droomde ervan Ashraf om te vormen in een toonbeeld van multi-etnische samenleving. In het begin van de 17e eeuw, liet hij een 15.000 families uit Armenië en Georgië overkomen naar Ashraf. Christenen, Joden en Moslims leefden in vrede en genoten van de weldaden van de vorst. Op korte afstand van Ashraf liet Shah Abbas het paleis van Farahabad bouwen, één van zijn weelderigste verblijven buiten de hoofdstad Isfahan. Hij nodigde er graag buitenlandse gezanten en diplomaten uit.

Maar op korte tijd kwam een einde aan deze droom. De verplaatste bevolking kon het klimaat niet aan en stierf langzaam uit. Ook de val van het Perzische Rijk van de Safaviden in het vroege begin van de 18e eeuw, betekende voor de stad Ashraf totaal verval en vergetelheid. In 1936 werd Ashraf herdoopt onder de naam van Behshahr. Het is nu een moderne industriële stad met iets minder dan 200.000 zielen.

Kelims uit Mazandaran:
De allereerste verwijzing naar het weven van kelims in Mazandaran vinden we in een boek geschreven in 982; het bewijst dat reeds een duizendtal jaren geleden kelims werden geweven in de stad Amol.

Vandaag bestaat de productie uit:
Do-la: (dubbele laag) een dubbelgevouwen kelim die dan wordt vastgemaakt. Het zijn ofwel effen witte kleuren ofwel een motief met afwisselend witte en zwarte uitgerekte rechthoeken.
De do-la dient als bescherming voor de geknoopte tapijten die op de vloer liggen, of als deken.
Do-ru: Een kelim die aan beide kanten kan gebruikt worden. Dient als scheidingwand of als voorhang. De do-ru van de Hezar-jerib vertoont vaak op recto en verso een ander motief. Dit kan uitsluitend bekomen worden door wevers met grote vaardigheid en grondige technische kennis.


Ouderdom en conditie:
De meeste Hezar-jerib weefsels die we tegenwoordig te zien krijgen zijn in zeer goede staat. De inwoners van Mazandaran kunnen zelf niet veel informatie verstrekken over datering. Zij weten gewoon dat deze kelims eigendom waren van hun ouders of grootouders. Meer niet. De fijne exemplaren waren zeker geen stukken voor dagelijks gebruik. Zij pronkten als belangrijk onderdeel van de uitzet van jonge vrouwen. Er zijn weinig duidelijke aanwijzingen om een juiste ouderdom vast te leggen, en wij moeten berusten op onze algemene kennis van textiel.