Isfahan werd de hoofdstad van de Safavieden (1501-1722) onder het bewind van Shah Abbas I de Grote die over Perzië heerste van 1587 tot 1629.
Deze stad dankt aan haar weelderige, elegante en voor die tijd nooit geziene stedenbouw een reputatie die ver over de grenzen heen weerklank vonden.
De Europeanen die Isfahan bezochten beschrijven haar als een ongeëvenaard meesterwerk van architecturale verfijning.
Tot op heden kan men aan de hand van de gebouwen uit het Safavieden-tijdperk zich voorstellen hoe betoverend deze stad moest zijn. Een graag gebruikte uitdrukking in de Perzische taal luidt als volgt: Esfahan nesf-e-djahan hetgeen betekent: Isfahan, helft van de wereld.

Shah Abbas verplaatste heel de bevolking van het stadje Djulfa (Kaukasische grens, in het noorden van het rijk) naar zijn nieuwe hoofdstad. Deze ambachtslui zouden de grondvesten leggen voor de koninklijke hof manufacturen. Daar zouden unieke exemplaren vervaardigd worden met een zeer hoge knoopdichtheid en met de beste wol uit het land. De gezanten van de Shah die diplomatieke relaties met de westerse mogendheden moesten aangaan, brachten deze tapijten met hun karavanen als geschenk voor de vorsten van Europa. De geschenken moesten getuigen van de macht van het rijk, de welwillendheid van de Shah en de verfijning van de Perzische cultuur.
In 1722 kwam er einde aan het beheer van de Safavieden na een bloedige en vernielende Afghaanse invasie. Hiermee zou dan ook een einde komen aan deze sprookjesachtige productie van de hof manufacturen.

De ateliers van Isfahan zullen pas de deuren heropenen op het einde van de 19de eeuw maar pas in bet begin van de 20ste eeuw, rond 1920, start een dynamische heropleving. Ondanks een onderbreking van twee eeuwen, zal Isfahan op wonderlijke wijze erin slagen zich van meet af weer te rangschikken bij de meeste hoogstaande producties van Iran. Nieuwe tekeningen met bloemen en bomen, dieren en menselijke figuren zouden nu de westerse woonkamers veroveren.