Djulshir betekent zoveel als berevel. De Arabisch-Perzische term verwijst naar de langharige tapijten uit het hart van Centraal-Azië, geknoopt door Oezbeken, Kazakken en Kirgiezen.
Weefsels zijn de primaire kunstuiting van de Turks-Mongoolse volkeren, die zo een belangrijke rol hebben gespeeld in de wereldgeschiedenis. Als oerexpressie van de kunst der Oezbeken, Kazakken en Kirgiezen zijn djulshir-tapijten niet alleen essentieel en belangrijk voor onze kennis van deze culturen, ze staan bovendien aan het begin van de nomadenweefkunst in het algemeen.
Waarschijnlijk komen veel stukken uit Noord-Afghanistan, bewoond door een belangrijke populatie Oezbeken en Kazakken die uitweken na de oktoberrevolutie van 1917. Het ging om de sterkste nomadenfamilies die hun stamtradities nog intens beleefden. Rekening houdend met de leeftijd en de stamgebondenheid van de meeste weefsels werd een groot deel nog geweven in Oezbekistan en Kazakstan, dus vóór de uitocht naar Afghanistan.
Djulshir zijn geweven door nomadische en halfnomadische families, die veeleer geïsoleerd traditionele stamtradities bleven huldigen. Deze bevolkingsgroepen weefden naast deze langharige ook kortpolige tapijten en andere weefsels als kilims, tassen en tentbanden. De stukken, geweven op smalle weefgetouwen, werden nadien dikwijls aan elkaar genaaid. Veel stukken zijn van het zogenaamde 'loper'-type: smalle. lange tapijten bestemd voor de nomadentent (yoerte).
De djulshir behoorden tot het essentieel deel van de bruidschat. Deze kunst is gemaakt door vrouwen, waarschijnlijk niet door meisjes maar door moeders. Deze vrouwen, het conservatieve deel van de stamgemeenschap, zorgden ervoor dat de oude stamwaarden werden overgedragen van generatie op generatie.