Het Heriz/Bakhshayesh-gebied (Iraanse provincie Azerbeidzjan) heeft naam en faam te danken aan de productie van een reeks kleine dorpen en gehuchten aan de voet van het Savalan massief in Noordoost Iran.

In de 19de en 20ste eeuw brachten zij hoogstaande kwaliteiten op de markt ondanks de bescheiden herkomst van de ambachtslui. Heriz-tapijten van voor 1800 zijn niet gekend.
De knoopkunst van deze regio ontwikkelde zich in de tweede helft van de 19de eeuw héél snel door het feit dat de handelaars uit de grootstad Tabriz op zoeken waren naar nieuwe mogelijkheden.
De belangstelling die er in Europa en Amerika ontstaan was voor tapijten rond 1880, was op een korte tijdspanne enorm toegenomen. Er was een groot tekort aan goederen en de handelaars van Tabriz gingen nu ook in de omliggende gebieden op klopjacht om de aanvraag te volgen.
Er zijn in Heriz geen bekende namen van ateliers, ontwerpers of « meesters » ontstaan, geen getekende tapijten en geen ‘merken’. Geometrische tekeningen met krachtige lijnen en kleuren waren karakteristiek voor de Heriz en Bakhshayesh. Een voortreffelijke wol, een verzorgde afwerking en duurzame materialen zorgden voor een wereldwijde reputatie van deze volkse ambacht.

De bevolking, zoals in de meeste steden van de Iraanse provincie Azerbeidzjan, is hoofdzakelijk Turks. Zij spreken de Turkse taal en gebruiken de Turkse of symmetrische knoop.
Tot op heden, en al heeft de actuele productie niet meer de uitstraling van weleer, heeft men dikwijls (misleidend) de neiging om de naam Heriz ook mee te geven aan alle tapijten uit de regio. Nochtans zijn de stijl en techniek van elk dorpje duidelijk herkenbaar. De naam Heriz verleende een meerwaarde en vereenvoudigde de omschrijving.
Atraf, Ahar, Mehrevan, Tsheshmezan, Ghioravan, Sharabian, Bilverdi en Karadja hebben tot de tweede helft van de 20ste eeuw moeten wachten om bij naam genoemd te worden.